Samba

Każ­de­go ro­ku w lu­tym, przez pięć no­cy i pięć dni, nor­mal­ne ży­cie w Rio de Ja­ne­iro za­mie­ra – jest to czas Kar­na­wa­łu… Nie­koń­czą­ca się de­fi­la­da fan­ta­zyj­nie ude­ko­ro­wa­nych plat­form, każ­da ze swo­ją gru­pą mu­zycz­ną i tan­ce­rza­mi po­ru­sza­ją­cy­mi się w ryt­mie sam­by su­nie przez cen­trum mia­sta two­rząc we­so­ły, pe­łen ko­lo­rów ru­cho­my de­seń. Na dłu­go przed roz­po­czę­ciem Kar­na­wa­łu, ty­sią­ce en­tu­zja­stów za­ję­tych jest pro­jek­to­wa­niem fan­ta­stycz­nych ko­stiu­mów i bu­do­wa­niem plat­form. Pow­sta­ją spe­cjal­ne sz­ko­ły sam­by, aby w cza­sie kar­na­wa­łu spo­ty­kać się i ry­wa­li­zo­wać ze so­bą.

Mu­zy­ka jest bar­dzo ryt­micz­na, peł­na po­lo­tu i fan­ta­zji. Sam­ba zo­sta­ła uzna­na za na­ro­do­wy ta­niec Bra­zy­lii. Sam­ba i Bra­zy­lia są nie­roz­łącz­ne jak dym i ogień, grzmot i bły­ska­wi­ca, noc i dzień. Kar­na­wał i sam­ba to jesz­cze jed­no po­łą­cze­nie słów uosa­bia­ją­ce na­strój, ja­ki roz­pa­la ta mu­zy­ka w ser­cach lu­dzi z Bra­zy­lii. Mu­zy­ka sam­by ma ude­rze­nia w każ­dym tak­cie mu­zycz­nym, z sil­niej­szym ak­cen­tem na dru­gie ude­rze­nie. W Eu­ro­pie ta­niec ten roz­po­wszech­nił się w la­tach 1945-1950.