Jeszcze w latach 20. XX wieku termin „bachata” oznaczał spotkanie towarzyskie, któremu towarzyszyła różnego rodzaju muzyka i taniec. Bachatę tańczyli głównie mieszkańcy wsi, czy też przedmieści. Narodziła się na Karaibach, w ubogich częściach ówczesnej Dominikany. Przyjmuje się też, że nazwa tego tańca pochodzi od włoskiego słowa ,,ballata” oznaczającego ongiś muzykę na Półwyspie Apenińskim. Muzykę tworzono na nietypowych, niespotykanych i łatwo dostępnych instrumentach. Zasadnicza linia tematyczna utworów od początku była w stylu melancholijnym, opowiadająca o miłości, wspomnieniach, czy też nierówności społecznej. To było jedną z wielu przyczyn posiadania wielu sympatyków w środowisku niewykwalifikowanych robotników oraz rolników.
Dziś ten taniec opiewa w erotykę, zmysłowość oraz pożądanie. Partnerzy tańczą blisko siebie, stykając się ciałami, tworząc jedność. Często bachata jest mylona z salsą. Jednak są pewne różnice, które pozwalają rozróżnić oba tańce. W bachacie decydująca jest zażyłość partnerów i poruszanie się na boki. W przeciwieństwie do salsy, jest to wolniejszy taniec, ma mniej obrotów i zmian pozycji. Słynie przede wszystkim z otwartości na siebie, jak i partnera. Dodatkowym atutem tego tańca jest możliwość wplecenia w układzie nutki improwizacji. Rozróżnia się trzy rodzaje bachaty: dominicanę, modernę i sensual. Bachata ze względu na swoją urokliwość staje się coraz bardziej popularnym tańcem na całym świecie, którą można zatańczyć solo oraz w parze.
